പ്രണയിക്കുമ്പോൾ…
ഞാൻ തനിച്ചിരിക്കുന്ന സമയങ്ങളിൽ നാമൊന്നിച്ച് ഇരിക്കുന്നുവെന്നും എൻ്റെ വലതു കൈപ്പത്തി നിൻ്റെ കരങ്ങൾക്കുള്ളിലാണെന്നുമാണ് എനിക്ക് തോന്നാറ്.
പ്രണയത്തിൻ്റെ അദ്യശ്യ വലയത്തിനുള്ളിൽ നാം മറ്റുള്ളവരുടെ ദൃശ്യപരതയിൽ നിന്നും മറയ്ക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു എന്ന് ഞാൻ വിശ്വസിക്കും.
ചേർത്തു പിടിക്കുന്ന നേരങ്ങളിൽ നിൻ്റെ നെഞ്ചിലെ ഉപ്പുരസത്തെ ചുണ്ടാൽ പകർന്നെടുക്കാൻ കൊതിക്കും.
ആ നിമിഷങ്ങളിലെൻ്റെ നെഞ്ചിൽ വേദനയുടെ നിലവിളി എന്തിനെന്നറിയാതെ മുറുകുന്നുണ്ടാവും.
അപ്പോളൊക്കെ സ്നേഹത്തിൻ്റെ അതിർവരമ്പുകളിൽ സ്വയം നഷ്ടപ്പെടുന്ന നമുക്ക് നമ്മളെ എന്നെന്നേയ്ക്കുമായ് നഷ്ടപ്പെടുമെന്ന തിരിച്ചറിവിൻ്റെ തേങ്ങൽ തൊണ്ടയിൽ കുരുങ്ങും.
നിൻ്റെ നഖപ്പാടുകളേൽപ്പിക്കുന്ന മുറിവുകൾ ശരീരത്തിലും ഹൃദയത്തിലും നീയായ് നീറുമ്പോൾ മറവിയുടെ കൽപ്പടവുകളെ കടന്നു പോകാനെനിക്കാവില്ല.
പരിധികളില്ലാത്ത നിസ്വാർത്ഥ സ്നേഹതീരത്ത് നമുക്ക് വീണ്ടും കണ്ടുമുട്ടാമെന്ന പ്രാർത്ഥനയുടെ
വക്കത്ത് കണ്ണീർ വീഴ്ത്തിയാണെൻ്റെ ഓരോ മടക്കവും.

✍️ദീപ സോമൻ