സുകുമാരൻ ചാലി ഗദ്ദയുമായി അനുഷ കൃഷ്ണൻ (എം.എ മലയാളം വിദ്യാർത്ഥിനി , ഗവ. വിക്ടോറിയ കോളേജ് പാലക്കാട് ) നടത്തിയ അഭിമുഖത്തിൽ നിന്ന്

1 , സാധാരണ കഥകളും കവിതകളും ഒക്കെ ആദിവാസി  ദൈന്യതകളും  ദുരിതങ്ങളും പ്രമേയമാക്കുമ്പോൾ  താങ്കൾ അതിൽ നിന്നും  വ്യത്യസ്തമായി  ആ സമൂഹം വളരെ സമ്പന്നവും  വിശിഷ്ടവുമാണെന്ന സമീപനം സ്വീകരിക്കുന്നതായി കാണുന്നു. എന്താണ് ആ മാറിയുള്ള ചിന്തക്ക് കാരണം ?

ആദിവാസി സമൂഹം സമ്പന്നം തന്നെയാണ്. മാറിവരുന്ന ജീവിതം കൊണ്ടുണ്ടാകുന്ന ചില പ്രശ്നങ്ങൾ മാത്രമേയുള്ളൂ . ദാരിദ്ര്യം മാത്രം അവതരിപ്പിച്ചിട്ട് കാര്യമൊന്നുമില്ല. ദാരിദ്ര്യം പിടിച്ച ആദിവാസി എന്ന് പറയുന്നത് മോശമായ ഒരു പ്രയോഗമാണ്. പട്ടിണിയാണ് നേരിടുന്ന പ്രശ്നം .എങ്കിലും കാട് സമ്പന്നം തന്നെയാണ്. സൗന്ദര്യം അവതരിപ്പിച്ച് പ്രതിരോധിക്കുക എന്നത് തന്നെയാണ് ആവശ്യമായിട്ടുള്ളത്.  എല്ലാവരും  പറഞ്ഞിട്ടുള്ള  കാര്യങ്ങൾ തന്നെ അവതരിപ്പിച്ചിട്ട് യാതൊരു പ്രയോജനവും ഉണ്ടാവാറില്ല.

2 .  സ്വന്തം അനുഭവ പരിസരം കവിതയെ എത്രമാത്രം സ്വാധീനിക്കാറുണ്ട് ?  

എഴുതുന്നത് മുഴുവൻ കാടിനെക്കുറിച്ച് തന്നെയാണ്.  ഞാൻ അനുഭവിക്കുന്ന കാടിനെ കുറിച്ച് തന്നെയാണ് .ചില കവിതകൾ എഴുതുമ്പോൾ കരഞ്ഞു പോകും. അത്രമാത്രം എൻ്റെ ജീവിത പരിസരവും ചുറ്റുപാടും കവിതയിൽ ഞാൻ അവതരിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കാറുണ്ട്.  ചിലപ്പോൾ കവിത എഴുതുമ്പോൾ വാക്കുകൾ പോലും കിട്ടാറില്ല .ഇടയ്ക്ക് വേദികളിൽ സംസാരിക്കുമ്പോൾ പോലും വാക്കുകൾ കിട്ടാതെ ശബ്ദം ഇടറിപ്പോകാറുണ്ട്.  എഴുതാനിരിക്കുമ്പോൾ മതിയാക്കി എഴുന്നേറ്റു പോകും. ചില സമയത്ത് കവിതകൾ പെട്ടെന്ന് എഴുതി തീർക്കും . ഇടയ്ക്ക് ഒരു കവിത തന്നെ എഴുതാൻ ആഴ്ചകൾ എടുക്കും.

3 . കവിത എഴുതാൻ തുടങ്ങിയത് എപ്പോൾ മുതലാണ് ? എഴുതിയ കവിതകൾ കൂടുതൽ ആത്മബന്ധമുള്ള  കവിതയേത് ?

ചെറുപ്പം മുതൽ തന്നെ കവിത എഴുതാറുണ്ട് .കൃത്യമായി എഴുതി തുടങ്ങിയത് എപ്പോഴാണെന്ന് ഓർക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല . ഇടയിൽ വെച്ച് എഴുത്തുനിർത്തി പണിക്ക് പോകാൻ തുടങ്ങി .എല്ലാ കവിതകളും സ്വന്തം അനുഭവത്തിൽ നിന്ന് എഴുതിയത് തന്നെയാണ് .എല്ലാത്തിനോടും അതുകൊണ്ട് തന്നെ വളരെ ആത്മബന്ധം തന്നെയാണ് തോന്നിട്ടുള്ളത്.

4,  ഗോത്ര കവിതകൾ സമകാലിക സാഹചര്യത്തിൽ പ്രതിരോധവും പ്രതിഷേധവുമായി മാറുന്നുണ്ടോ ?

തീർച്ചയായും എഴുത്ത് തന്നെയാണ് പ്രതികരിക്കാൻ ഏറ്റവും നല്ല മാർഗ്ഗം എന്തിനും ഏതിനും സമരം ചെയ്യുന്നതിനേക്കാൾ എന്തുകൊണ്ടും നല്ലത് കാടിൻറെ സൗന്ദര്യത്തെ അവതരിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് പറയാനുള്ളത് പറയുക എന്നത് തന്നെയാണ് . എല്ലാവരും ആദിവാസികളെ കാണുന്നത് അവര് ഒരു മുഷിഞ്ഞവരാണ് എന്ന നിലയ്ക്കാണ്. അവരങ്ങനെ ഇരുന്നോട്ടേ . എങ്ങനെയായാലും അവരുടെ ഉള്ളിലൊരു നന്മയുണ്ട്. അതാണ് ഞാൻ അവതരിപ്പിക്കുന്നത്.

5 . കാട് എന്ന കവിത വളരെ ഹൃദയസ്പർശിയായി തോന്നി ആ കവിതയെ പറ്റി ഒന്ന് പറയാമോ ?

ഞാൻ ആദ്യം കണ്ടതും പഠിച്ചതും കാടിനെ തന്നെയാണ് ഞങ്ങളെ ആരും എഴുതിയിരുത്തിയിട്ട് ഒന്നുമില്ല ആദ്യം പഠിപ്പിക്കുന്നത് തന്നെ കാട്ടിൽ വിറക് ശേഖരിക്കാനും നീന്താനും പഴങ്ങൾ പറിക്കാനും പുഴയിൽ ഒരുപാട് നേരം മുങ്ങി നിൽക്കാനും ഒക്കെയാണ് . മഞ്ഞത്തും മഴയത്തും ഒക്കെ രാവിലെ നേരത്തെ എണീറ്റ് മീൻ പിടിക്കാനും കളിക്കാനും പോകുമായിരുന്നു. ആ അനുഭവം തന്നെയാണ് കവിതയിൽ എഴുതിയിട്ടുള്ളത് .

6 . ഗോത്ര കവിതകളെ വിദ്യാർഥി സമൂഹം, മുഖ്യധാരാ സമൂഹം വളരെ കൗതുകത്തോടെ ഏറ്റെടുക്കുകയും പഠിക്കാനായി ഉൾപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യുന്നതൊക്കെ കാണുമ്പോൾ എന്താണ് തോന്നാറുള്ളത് ?

 സന്തോഷം തോന്നാറുണ്ട് ആരും തിരിഞ്ഞു നോക്കാതിരുന്ന സമൂഹത്തെ അംഗീകരിക്കുകയും ഗോത്രകവിതകളെ കാത്തിരിക്കുകയും പഠിക്കുകയും ചെയ്യാൻ ആഗ്രഹം കാണിക്കുമ്പോൾ അത്ഭുതം തോന്നാറുണ്ട് . എങ്കിലും ഇടയ്ക്ക് മാത്രമേ എഴുതാറുള്ളൂ. ഒരേ കാര്യത്തെക്കുറിച്ച് എഴുതുന്നതിൽ കഴമ്പില്ല . അതുകൊണ്ടുതന്നെ  അനുഭവങ്ങളിൽ നിന്ന് തന്നെ കിട്ടുന്ന പുതിയ പുതിയ കാര്യങ്ങൾ പല വാക്കുകളിലൂടെയും പറയാനാണ് ഇഷ്ടം .  അതുകൊണ്ട് എന്നും എഴുതാറില്ല . കവിതകൾ കാത്തിരുന്ന്, സമയമെടുത്ത്  എഴുതുന്നതാണ് പതിവ് .

7 . ഗോത്രജീവിത പരിസരങ്ങളിൽ നിന്ന് പിറവിയെടുത്ത കവിതകളിൽ  ഗോത്ര സംസ്കാരത്തിന്റെ വലിയ രീതിയിലുള്ള അടയാളങ്ങൾ കാണാമെങ്കിലും വർത്തമാന സാമൂഹിക പശ്ചാത്തലത്തിൽ സാംസ്കാരിക അംശങ്ങൾ ചോർന്നു പോകുന്നതിന്റെ വ്യാകുലതകൾ കൂടി ഇത്തരം കവിതകൾ പങ്കുവയ്ക്കുന്നുണ്ടോ?

 ഉണ്ട് . ഇന്ന് ശരിക്കും കാട് എവിടെ ? വികസനം എന്ന് പറഞ്ഞ് കാട്ടിലേക്ക് വരുന്ന ആളുകളുണ്ട്. ഇതൊന്നും ആദിവാസികൾക്ക് ആവശ്യമില്ലെന്ന് പറയാൻ പറ്റില്ല . എങ്കിലും കൂടുതൽ വികസനം എന്ന് പറഞ്ഞ് കാട്ടിൽ അതിക്രമിച്ചു കടക്കുന്നതിനെപ്പറ്റി കവിതകളിൽ ഞാൻ എഴുതാറുണ്ട് . സങ്കടം തോന്നും പലപ്പോഴും . അങ്ങനെ എഴുതിയ കവിതയാണ് ‘എന്റെ കുട്ടികൾ കാടിനെ വരച്ചു’ എന്നത് . കാട്ടിൽ നിന്ന് പുറത്തായ ആദിവാസി കുട്ടികൾ വരയ്ക്കുന്നത് ആ പഴയ കാടിനെ അല്ല . ആ ചിത്രം അച്ഛൻ ഒളിഞ്ഞു നിന്ന് നോക്കുകയാണ്. അച്ഛൻ കണ്ട കാടും അവർ വരച്ച കാടും  രണ്ടായി പോകുകയാണ്. അതാണ് ആ കവിത. പിന്നെ കാട്ടിൽ വീട് വച്ച് കൊടുക്കാറുണ്ട്. എന്നാൽ ആദിവാസികൾക്ക് അവിടെ താമസിച്ചാൽ  ഉറങ്ങാൻ പറ്റാറില്ല. കുറച്ചുപേർ ആ വീടിനു മുമ്പിൽ കുടിൽ കെട്ടി താമസിക്കും. ചിലർ പുതിയ വീട്ടിൽ താമസിക്കും. പക്ഷേ ആ വീടിന്റെ പെയിന്റ് പോയാലോ ചോർച്ചയോ മറ്റോ ഉണ്ടായാലോ അത് ശരിയാക്കാൻ അവർക്ക് അറിയില്ല. അതിനുള്ള തൊഴിലോ  സാമ്പത്തികമോ ഗോത്രങ്ങൾക്കില്ല . അപ്പോൾ  ഈ ഒരു വീട് വെച്ച് നൽകൽ  കൊണ്ട്  കാര്യമായ പ്രയോജനം ഉണ്ടാകാറില്ല .

8 . ഗോത്രസമൂഹത്തിന്റെ  വലിയൊരു പ്രത്യേകത  കൂട്ടായ്മയും സമത്വവും ഒക്കെയല്ലേ ? എങ്കിലും ഗോത്ര ജീവിതത്തിൽ വിലക്കുകളെയും അഭിമുഖീകരിക്കേണ്ടി വരുന്നതായി ഗോത്രകവിതകൾ എഴുതുന്ന പെൺകവികൾ പറയുന്നുണ്ട്  അതെപറ്റിയുള്ള അഭിപ്രായം ?

എല്ലാ ഗോത്രത്തിലും വിലക്കുകൾ ഉണ്ടെന്നു പറയാൻ പറ്റില്ല. അവരൊക്കെ പഴയ വിശ്വാസങ്ങളിൽ ജീവിക്കുന്നവരാണ്. തങ്ങളുടെ  കീഴ് വഴക്കങ്ങളും ആരാധനകളും എല്ലാം പുറംലോകത്ത്  എത്തിയാൽ ഉണ്ടാകുന്ന പ്രശ്നങ്ങളെ അവർ ഭയപ്പെടുന്നു . എന്നാൽ പണ്ടത്തെക്കാൾ ഇപ്പോൾ എല്ലാവരും കവിത ഒക്കെ അംഗീകരിക്കാറുണ്ട് . ധന്യവേങ്ങച്ചേരിയെ പോലുള്ള കവിയത്രികൾ ഗംഭീരമായി കവിത എഴുതുന്നുണ്ട്. അതൊക്കെ ചില എതിർപ്പുകളെ കണ്ടില്ലെന്ന് നടിച്ചു തന്നെയാണ്. പലപ്പോഴും ഗോത്രങ്ങളുടെ സമ്മതത്തോടു കൂടിയുമാണ്.  മറ്റു സമൂഹങ്ങളിൽ നിന്നൊക്കെ വ്യത്യസ്തമായി ഗോത്രസമൂഹമാണ് സ്ത്രീകൾക്ക് കൂടുതൽ പ്രാധാന്യവും ബഹുമാനവും  കൊടുക്കുന്നത്.  സ്ത്രീകളുടെ സുരക്ഷയ്ക്ക് ആയിട്ട് പല നിയമങ്ങളും ചട്ടങ്ങളും മൂപ്പന്മാരും ഗോത്രങ്ങളും ഉണ്ടാക്കിയിട്ടുണ്ട്.സ്ത്രീകളോട്  ഉച്ചത്തിൽ സംസാരിച്ചാലോ അവരോട് ദേഷ്യപ്പെടുകയോ ചെയ്താൽ പിഴ  അടക്കേണ്ടതായിട്ട് വരും. അതുപോലെ വിവാഹം ഉറപ്പിച്ചാൽ പെണ്ണിന്റെ വീട്ടുകാരുടെ  ഒരു വർഷത്തെ ചെലവ് ആണുങ്ങൾ നോക്കണം. ഇല്ലെങ്കിൽ അതിന് പിഴ  കൊടുക്കേണ്ടി വരും. സ്ത്രീധനം എന്നൊന്ന് ഇല്ലാത്ത സമൂഹമാണ് ഗോത്ര സമൂഹം . ഈ പിഴയൊക്കെ ഞങ്ങൾ ആസ്വദിച്ചു തന്നെയാണ് അടയ്ക്കാറുള്ളതും.  കാടുകളിൽ പാന്റ് ഇട്ട് ചെല്ലാൻ പറ്റാറില്ല. അവിടെ മുണ്ട് ധരിച്ചു മാത്രമേ കടക്കാൻ പാടുള്ളൂ. അതും കളർ മുണ്ട് പറ്റില്ല. ഇത്തരത്തിലുള്ള ഞങ്ങൾ ഏറെ ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന, ബഹുമാനിക്കുന്ന വിലക്കുകൾ മാത്രമേ ഗോത്രസമൂഹത്തിൽ ഉണ്ടാകാറുള്ളൂ.