രണ്ടുകവിതകൾ:ഹലീൽ വി.എം

ഞരമ്പ് മുറിക്കുമ്പോൾ

സിരകളിൽ
ജീവിതം തിളച്ചുമറിയുന്നില്ല.
തുള്ളിതുള്ളിയായി
അവയൊഴിഞ്ഞുപോകുന്നു.

ഞാത്തിയിട്ട
ഗ്ലൂക്കോസ് ട്യൂബായി ഞരമ്പ് .
ഇറ്റുവീഴുന്നുണ്ട് ,
ചുവന്ന മധുരങ്ങൾ .

ജനിമൃതികൾക്കിടയിലെ
പാലമായി,എപ്പോഴും
ഒരു ഞരമ്പുകേബിൾ.
കൊള്ളകൊടുക്കലുകളെത്ര ?

തുറന്നുവിട്ടു.
ഞരമ്പുകളിലെ ഡാംബന്ധനങ്ങൾ
രക്തത്തിനും
മഴയായ് പറക്കാൻ മോഹം .

പച്ചമനുഷ്യനേക്കാൾ
രുചി
വെന്തമനുഷ്യനാകണം.
മൃതി നക്കിത്തോർത്തുന്നുണ്ട് ,
ചുകന്ന ഗ്ലൂക്കോസ്തുള്ളികൾ .

ഞരമ്പറുത്ത പുഴകൾ
കടൽവരെയൊഴുകുമോ?
സ്വഹത്യയുടെ
ഭൗമാന്തർലോകത്തേക്ക്
നിഗൂഢമാവുകയാവാം.

തിളച്ചുമറിയുന്നുണ്ടിപ്പോഴും
ഉടലടുക്കളയിൽ
വികാരസമുദ്രങ്ങൾ .

ഇടിമുഴക്കങ്ങളെ
മേഘങ്ങൾ താങ്ങില്ല.
എങ്കിലും
മുഴങ്ങുവതാർക്കു വേണ്ടിയോ?

കരുത്തുകളെ-
ന്തിനാണിനി ?
മരണത്തിന്റെ തേന്മാവിൽ
ജീവിതവള്ളി
പടർന്നു –
പടർന്നേറട്ടെ.

ഫുൾസ്റ്റോപ്പുകളിൽ
കത്തിമുനപ്പാടുകൾ
കത്തിനിൽക്കേ
മരുഭൂമിച്ചൂടുള്ള ഒരു ബ്ലേഡ്
നിനക്കു സമ്മാനിക്കുന്നു.

---

ധ്യാനവിത്തുകൾ
……………………………

ഞെട്ടറ്റു വീഴുമ്പോൾ
ആപ്പിൾപ്പഴം
ചിന്തിച്ചതേയില്ല,
ഗുരുത്വാകർഷണബലവും
ന്യൂട്ടന്റെ തലയും.

വീണപൂവു പോലെ
വീണയാപ്പിൾ
എന്നൊരു കാവ്യപ്രചോദനം
ഞെട്ടിയേക്കാമെന്നതും
നിനച്ചതേയില്ല.

മണ്ണിൽ വീണ്
മാംസളമായ മാംസമെല്ലാം
ഊരിയെറിഞ്ഞ്
പഴയ വിത്തിലേക്കുമടങ്ങി
ഗർഭസ്ഥജീവിതം .

ഭൂമിയാം
കൂറ്റൻഗർഭഗോളത്തിൽ
വിത്തായി ചുരുണ്ട്
ധ്യാനത്തിലും
ദീർഘസുപ്തിയിലും .

ഒരു ആപ്പിൾമരത്തിന്റെ
ഭാരിച്ചജീവിതം
അത് കുടഞ്ഞുകളയുകയായിരുന്നു.
ശിഖരച്ചുമടുകൾ
നിലംപൊത്തി.
ഇലകളുടെ
നൂറായിരം കലപിലകളേക്കാൾ
മനോഹരമാണ്
വിത്തിലെ മൗനകണിക.

ഓർത്തതേയില്ല.
വിശാലമാം ഭൂമിയെ
അതിലുള്ള വമ്പൻലോകങ്ങളെ .

ധ്യാനത്തിന്റെ ആഴങ്ങളിലേക്ക്
വിത്തിനുള്ളിലെ വിത്തിലേക്ക് യാത്രയിലായിരുന്നപ്പോൾ .

പിന്നീടെപ്പോഴോ
മഴ പെയ്കേ
ഞെട്ടിയുണർന്ന്
കണ്ണുകൾ ചിമ്മി
സൂര്യനെക്കണ്ട്
മാനം നോക്കി
പച്ചനാമ്പായ്
തലനീട്ടി
പുതുജന്മത്തിലേക്ക് ……

ഹലീൽ വി.എം.