കവിത:ബുദ്ധദർശനം – ശ്രീലാൽ

നിൻ പുഞ്ചിരിയിലെ കറുപ്പാണ്
ജീവിത വേഗങ്ങളെ ആക്കം
കൂട്ടിയത്.

വാക്കെരിയുന്ന ചുണ്ടുകളിൽ
നിൻ്റെ ആത്മാംശം ചേർത്തെഴുതിയപ്പോഴാണ്
മൂർച്ച കൂടിയത്.

നടന്നു തീർക്കേണ്ട ഒറ്റയടിപ്പാതയിൽ
നിൻ്റെ പാദവും ചേർത്തപ്പോഴാണ് ഉടലിന് ശക്തി വന്നത്.

ബോധി വൃക്ഷം നിൻ്റെ
ചിരി പോലെ ഭൂമി ശാസ്ത്രം
മനസിലാക്കിയപ്പോഴാണ്
സത്യത്തിന് ഉൾക്കനം കൂടിയത്.

ബുദ്ധാ …….
നിൻ്റെ നോക്കിനാൽ
കൊണ്ടൊരു കല്ല്
കല്ലിച്ചേ കിടപ്പുണ്ടെന്നിൽ.