പ്രിൻസ് ഓവേലിൽ ൻ്റെ കവിതകൾ

ഓരോ മരം കാണുമ്പോഴും കുരിശുമരമോർമ വരും
ഓരോ കുന്നു കാണുമ്പോഴും
ഗാഗുൽത്തായും

---

നാളത്തെ വസന്തത്തിലേക്ക്
ഒരു കാറ്റിനെ ഞാൻ
ഊതിയയയ്ക്കുന്നു

---

ഒരു വശത്തു നിന്നൊരു
മരംകൊത്തി കൊത്തുന്നു
മറുവശത്തു നിന്ന് മറ്റൊരു
മരംകൊത്തി കൊത്തുന്നു
ഒരു കൂടിന് രണ്ട് വാതിലുകൾ

---

പുഴയെ വേരുകൾ കൊണ്ടുതൊട്ട്
നരച്ച ഇലകളുമായ് നിൽക്കുന്ന
ഒരു മരത്തെക്കാണുമ്പോൾ
ഓർമകളിലേക്ക് മിഴിനട്ടിരിക്കുന്ന
വൃദ്ധനെപ്പോലെ തോന്നുന്നത്
എനിക്കു മാത്രമാകുമോ?

*

എത്രയാവാഹിച്ചേതു
മരത്തിൽതറച്ചാലും
എങ്ങനെയൂരി പോരുന്നു
നിങ്ങളോർമകളേയെന്നെ
വേട്ടയാടുവാൻ …

*

കടലിറങ്ങിപ്പോയ വഴികളിലൂടെ
ശ്രദ്ധിച്ചു നടക്കണം
ഉണങ്ങിയ മീൻതലകളിൽ
തിളങ്ങുന്നത് മീൻകണ്ണുകൾ
തന്നെയാകണമെന്നില്ല
കടലൊളിപ്പിച്ച മുത്തുകളുമാവാം

---

ഒരു വിത്തുണ്ടായിരുന്നു
മൗനത്തെ പുതച്ചങ്ങനെ…..
എത്ര നാളുകൾ കിടന്നെന്നറിയില്ല
ഇപ്പോൾ
ഇലകൾ തമ്മിൽ പുണരുന്ന
ശബ്ദത്തെ സൗഹൃദമെന്നും
ശലഭങ്ങളുടെ നേർത്ത
ചിറകടികളെ പ്രണയമെന്നും
നാം വിളിക്കുന്നു